Demony - Berith / Baal-Berith / Baal-Tamar / Beal / Bofi / Bolfyr

Berith vel Baal-Berith, Baal-Bereth, Baal-Tamar, Beal, Bofi i Bolfyr

Pozycja Zodiaku: 15-19 st. Lwa (1-10 st. Koziorożca)*

8-12 sierpnia (22-30 grudnia)*

Karta Tarota: Szóstka Buław (Dwójka Denarów)*

Kolor świecy: purpurowy

Roślina: heliotrop

Planeta: Jowisz (Wenus)*

Metal: cyna (miedź)*
Żywioł: ogień (ziemia)*
Ranga: Książę 
Jest Dziennym Demonem i włada 26 legionami duchów

„Baal” znaczy ‘Lord’. „Baal-Berith” to inaczej ‘Lord Berith.’ Przepowiada On przyszłość, odkrywa przeszłość i może zamienić metal w złoto. Pomaga w osiągnięciu wysokich stanowisk i otrzymywaniu zaszczytów. Przemawia bardzo wyraźnym i delikatnym głosem. 

Baal Berith jest Ojcem okresu Jula oraz Drzewka Julowego{1} (bożonarodzeniowego). „Bożonarodzeniowe drzewko, tak teraz powszechnie obecne u nas, było tak samo powszechne w Pogańskim Rzymie oraz Pogańskim Egipcie. W Egipcie tym drzewem była palma; w Rzymie była to jodła; drzewko palmowe oznaczające Pogańskiego mesjasza, jak Baal-Tamar, jodła odnosiła się do niego jako Baal-Berith.”[1] „Drzewko Bożonarodzeniowe, jak już wcześniej powiedziano, było w Rzymie inne, a mogło nawet być jodłą; lecz ten sam pomysł, jaki sugerowało drzewko palmowe był wysuwany w Bożonarodzeniowej jodle; gdyż potajemnie symbolizowało to nowonarodzonego Boga jako Baal-Beritha, „Pana Przymierza,” i przez to zapowiadało  wieczność oraz nieustającą naturę jego mocy, gdyż upadłszy przed swymi wrogami, zwyciężywszy ich wszystkich powstał w chwale.”[2]

 

W Egipcie czcili Nimroda jako drzewko palmowe, nazywając je Mesjaszem „Baal-Tamarem.” Z pośród najstarszych Baalów, znany był jako Baal-Berith, „Pan drzewka jodłowego.” Wyewoluował w Baal-Beritha, „Pana Przymierza.” W Starożytnym Rzymie gdzie czcili drzewko jodłowe, nazywali go także „Baal-Berith.”

25 grudnia był obchodzony w Rzymie jako dzień, w którym zwycięski Bóg pojawiał się ponownie na ziemi, i obchodzono wtedy Natalis invicti solis, „Urodziny niezwyciężonego Słońca.” Yule Log {2} symbolizuje tutaj pozostałości[ścięty pień] Nimroda, znanego jako Bóg-Słońce, lecz ściętego przez wrogów; drzewko bożonarodzeniowe symbolizuje Nimroda – pokonanego Boga, który się odrodził. Starożytny zwyczaj całowania się pod jemiołą, najbardziej powszechny u druidów, pochodzi z Babilonu i reprezentował Mesjasza, „Człowieka-gałąź.” Jemiołę uważano za boską gałąź – gałązkę która pochodzi z nieba, i wyrosła z drzewa, które rozkwitło z ziemi. Nimroda, Boga przyrody symbolizowało wielkie drzewo. Ale będąc ściętym wcześnie, symbolizuje je teraz pniak bez gałęzi, zwany Yule Log. Potem przybył wielki wąż i owinął się wokół Nimroda (pniaka). W cudowny sposób nagle nowe drzewo wyrosło na miejscu pniaka, reprezentując wskrzeszenie Nimroda i zwycięstwo nad śmiercią. Oto ilustracja starożytnej efeskiej monety: 

Baal-Beritha znano jako „Pana Przymierza” oraz „Boga Beritha.” Był popularnym Bogiem, czczonym w Kanaanie, Filistyni i Sychem. Był On obrońcą przymierza pomiędzy Sychem a paroma sąsiadującymi kananejskimi miastami, które pierwotnie były niezależne, lecz z czasem padły ofiarą hebrajskiego jarzma.

„Jakikolwiek izraelita który by przebywał w Sychem byłby/mógłby [?] lub ochraniał obcych, a nie być częścią przymierza. Świątynia Baal-Beritha posiadała skarbiec z którego obywatele złożyli daninę Abimelekowi. To właśnie tam Gaal wystąpił po raz pierwszy jako przywódca powstania, a w jego dzielnicy obywatele wieży Sychem (‘akropolu’) znaleźli tymczasową ucieczkę przy zakończeniu rewolty.”[3]

„Baal-Berith znany był także jako ‘Bóg Społeczeństwa.’”

Poniżej znajdują się fotografie starożytnych pozostałości po Jego świątyni:

 Pozostałości Świątyni Baal-Beritha są wypełnioną ziemią platformą z okrągłymi zakończeniami na której niegdyś ona stała. Datując ją na XIII / XII w. p.n.e. była długa na 26,2 m, szeroka na 78 stóp, a jej ściany miały 5,79 m grubości. „Archeologowie uważają, że była to dwupiętrowa budowla. Miała jedno wejście od wschodu po środku, pomiędzy którym była kolumna wspierająca dach, a po obu stronach wejścia znajdowała się masywna wieża. Ta wschodnia zawierała schody, które mogły wieść na pierwsze piętro. W głównym holu znajdowały się dwa rzędy kolumn. Na półokrągłej platformie przed świątynią znaleziono część świętej kolumny lub postawionego kamienia (widać go na prawym / mniejszym obrazku powyżej), archeologowie uważają, że wyznaczał on wejście do świątyni.”   

________________________________________

¹ Alexander Hislop - "The Two Babylons" 1858

² Encyclopedia Biblica: A Critical Dictionary of the Literary Political and Religious History the Archeology Geography and Natural History of the Bible 1899 

³Ibid.

Ilustracje pochodzą z: Alexander Hislop - "The Two Babylons". 1858.

© Copyright 2005, Joy of Satan Ministries; Library of Congress Number: 12-16457

-----------------------------------------------------------------

{1} natomiast my, Słowianie przed inwazją oraz zbezczeszczeniem Naszych świąt obchodziliśmy Święto Godowe:

http://tradycje.rolnicy.com/szczodre_gody/.

„Pogłosem tych pradawnych zwyczajów są dzisiejsze tradycje bożonarodzeniowe: pochód kolędników z gwiazdą, rozkładanie siana pod obrusem, śpiewanie kolęd. Ponieważ stare obyczaje trudno wykorzenić ze zbiorowej świadomości, dlatego Kościół katolicki przejął część z nich i przekształcił. Narodziny Słońca zastąpiono narodzinami Jezusa.”

Inne nazwy Szczodrych Godów to Godowe Święto, Święto Światła, Święto Zimowego Światłostania.

Kolejny, ze strony Rodzimego Kościoła Polski

Godowe Święto, Zimowego Staniasłońca - Etniczne święto Słowian, przypadajace na przesilenie zimowe (21-22 grudnia).

Święto Godowe, przypadające na okres zimowego przesilenia, w pewnych regionach znane było również pod nazwą Zimowego Staniasłońca i trwać mogło nawet kilka dni. Przez Słowiańskich Rodzimowierców (zarówno w przeszłości jak i obecnie) uznawane jest za początek nie tylko nowego roku słonecznego ale też liturgicznego. Zwycięstwo światła nad ciemnością symbolizuje moment, w którym zaczyna przybywać najkrótszego (jak dotąd) dnia w roku, a najdłuższej nocy ubywać. Przynosząc ludziom nadzieję, napawając radością i optymizmem, Swaróg - Słońce znów zaczyna odzyskiwać panowanie nad światem… Stary cykl się zamyka - odchodzi stary rok, nowy - rozpoczyna.

U Słowian przesilenie zimowe poświęcone było także duszom zmarłych przodków. By dusze zmarłych mogły się ogrzać palono na cmentarzach ogniska i organizowano rytualne uczty (z którymi w późniejszym okresie przeniesiono się do domostw). Był to też szczególny czas na odprawianie wróżb mogących przewidzieć przebieg przyszłego roku np. pogodę i przyszłoroczne zbiory. W pewnych regionach (głównie na Śląsku) w okresie tym praktykowano zwyczaj stawiania w kącie izby ostatniego zżętego snopa żyta. Był on zazwyczaj dekorowany suszonymi owocami (najczęściej jabłkami) oraz orzechami, zaś po święcie pieczołowicie przechowywany aż do wiosny. To właśnie z nasion pochodzących z kłosów tegoż snopa należało bowiem rozpocząć przyszłoroczny siew…

Innym zwyczajem była kultywowana szczególnie w południowej Polsce (na Podhalu, Pogórzu, Ziemi Sądeckiej i Krakowskiej oraz ponownie na Śląsku) tzw. Podłaźniczka – udekorowana gałąź jodły, świerku lub sosny wieszana pod sufitem. Powszechne było też ścielenie słomy lub siana pod nakryciem stołu… Wszystko to czyniono dla zapewnienia przyszłorocznego urodzaju. Na przełomie XVIII i XIX wieku tradycję dekorowania snopa żyta niemal całkowicie zastąpił przybyły z Niemczech zwyczaj dekorowania choinki (która to ostatecznie, stała się niejako symbolem innego święta jakim jest chrześcijańskie, tzw. Boże Narodzenie). Wiele pierwotnych słowiańskich zabiegów magicznym (w tym np. wspomniane już ścielenie słomy lub siana pod obrusem) nadal powszechnie jednak praktykowana jest w wielu domach po dziś dzień, choć z czasem nadano im chrześcijański wydźwięk i interpretację - również wyraz "kolęda" pierwotnie oznaczał radosną pieśń noworoczną, śpiewaną podczas odwiedzania znajomych gospodarzy w noc przesilenia zimowego.

Powiązań "Bożego Narodzenia" ze Świętem Godowym na terenie Polski jest zresztą znacznie więcej. Chrześcijańskie (szczególnie dominujące wyznanie na terenie RP) obchodzi dzień narodzin swojego zbawiciela 25 grudnia, choć jeszcze w III wieku obchodzono go 6 stycznia - dopiero w okresie późniejszym pojawiła się data 25 grudnia (pierwszy raz wzmiankowana w 336 roku). Przyczyniło się do tego obchodzone wówczas w Rzymie, również pogańskie święto przesilenia zimowego poświęcone bogu słońca Sol Invictus. Należący również do czcicieli tegoż Boga cesarz Konstantyn, po swoim połowicznym przyjęciu wiary chrześcijańskiej (w ten sposób próbując pogodzić dwie różne wiary) przemianował termin święta chrześcijańskiego na święto "pogańskie" (co z resztą w analogiczny sposób uczyniono przyjmując symbolikę krzyża).

(…)

{2} ‘Yule Log’ to bardzo twardy kawałek drewna który pali się w okresie świąt Przesilenia Zimowego jako część tradycji w krajach celtycko-germańskich.